Καλώς τον κάγκουρα...

Αγαπητέ αναγνώστη είναι γεγονός ότι η επικοινωνία μας περνάει μία περίοδο ύφεσης. Τόσα και τόσα συνέβησαν από την προηγούμενη φορά που διάβασες τις σκέψεις μου. Κάηκε και η υπόλοιπη Ελλάδα, όοοοχι βέβαια λόγω της βλακείας που μας δέρνει αλλά σύμφωνα με τα τότε υπουργικά χείλη λόγω "των δινών και του μικροκλίματος" (quiz: όποιος βρει τον υπουργό που το είπε κερδίζει γιγαντοαφίσα του), οι εκλογές ήρθαν κι έφυγαν χωρίς να το καταλάβουμε, η Σοφία Καρβέλα έγινε ηθοποιός (ή τουλάχιστον τώρα το ανακάλυψε) κλπ. κλπ. Γίναν τόσα πολλά που τι να πρωτοθυμηθώ...Τα μόνα που μείναν ίδια είναι οι μεσημεριανές εκπομπές "κοινωνικού σχολιασμού" (sic) και η Στέλλα Μπεζαντάκου ως επιτομή του ποιοτικού ελληνικού τραγουδιού και γνήσια εκφραστής του να τραγουδά: "Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό..."

Το θέμα του post όμως είναι άλλο. Με αφορμή κάτι που συνέβη σε μένα προσωπικά, ήθελα να αναφερθώ σε εκείνη την ομάδα των ανθρώπων που νομίζουν ότι μπορούν να αγοράσουν ένα Yugo ( ξέρετε, εκείνα τα αυτοκίνητα-καρικατούρες Made in Yugoslavia) ή ένα Saxo στην καλύτερη και να τα μετατρέψουν σε Batmobile το λιγότερο. Ο σοφός ελληνικός λαός έχει στολίσει την συγκεκριμένη πάστα ανθρώπων με χαρακτηρισμούς όπως "κάγκουρες" , ή "νιντζαρέους" , ή "κοτομπέϊκον" (το αγαπημένο μου) και άλλους.

Είναι οι τύποι που πέρνουν την καμινάδα από το σπίτι τους και τη βάζουν για εξάτμιση, που όταν ξεστολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τα λαμπάκια δεν τα βάζουν στην αποθήκη αλλά στο αυτοκίνητο και που είτε κρύο κάνει έξω είτε ζέστη το παράθυρό τους είναι μονίμως ανοικτό με το ταριφόχερο να κρέμεται και τις μελωδικές νότες του Τερλέγκα να αναβλύζουν από το εσωτερικό με την ισχύ τουλάχιστον 400 Watt χώρια το subwoofer...

Το πρόβλημα αν ήταν καθαρά αισθητικό δεν θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό (άλλωστε η αισθητική είναι κυρίως υποκειμενική). Δυστυχώς είναι θέμα ασφάλειας όλων μας. Γιατί είναι κυρίως αυτοί οι τύποι που θα τους δείτε να σας χώνονται από δεξιά, να περνάνε με κόκκινο, να σταματάνε απότομα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για να φωνάξουν στην γκόμενα στη στάση του λεωφορείου "ψιτ κοπελιά, να σε πετάξω κάπου...?". Όχι ρε φίλε μην πετάξεις την γκόμενα, την μπακατέλα σου να πετάξεις!!! Παρασύρθηκα..

Αδυνατώ να καταλάβω πως οι κάγκουρες νομίζουν ότι κάνουν κάποιο κατόρθωμα. Μην με παρεξηγείς κάγκουρα, κι εμένα μ'αρέσει η ταχύτητα αλλά πάνω απ'όλα η ασφάλεια. Αν κάποια στιγμή αποκτήσω την οικονομική άνεση για το κατάλληλο όχημα δε λέω, θα πάω με πάνω από 120..Αλλά μέχρι τότε δεν θα πάρω ένα Fiat Uno του '85 να το φορτώσω με χίλιες δυο παπαριές (που θα τις βαφτίσω "βελτιώσεις") και να νομίζω ότι το Uno έγινε Ferrari Challenge Stradale, σαν έτερο Tranformer. Και δεν με πειράζει να σκοτωθείς μόνος σου (δικιά σου είναι η ζωή κάντην ότι θες) αλλά τι σου φταίει η οικογένεια με τα 2 παιδιά ρε άθλιε να την ξεκληρίσεις????

Αγαπητέ αναγνώστη δεν ξέρω αν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία. Αν ανήκεις, σου εύχομαι περαστικά. Αν όχι σου λέω να προσέχεις γιατί τουλάχιστον στην Ελλάδα (αν όχι αποκλειστικά και μόνο) πάντα και παντού θα συναντήσεις έναν κάγκουρα. Αν σου έρθει από πίσω άστον να σε προσπεράσει. Αν σου έρθει από το αντίθετο ρεύμα κάνε την προσευχή σου. Δεν είναι τυχαίο που στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτό το φαινόμενο (ή τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό για να μην είμαι και απόλυτος). Είναι καθαρά θέμα παιδείας και ανατροφής. Δυστυχώς η ελληνική οικογένεια χωλένει και στα δύο. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει μέχρι εκεί που δεν καταπατά τα δικαιώματα του άλλου. Γιατί όπως είπε και μια ελληνίδα πολιτικός, ονόματα δε λέω αλλά ήτανε η Λιάνα Κανέλλη, "η ελευθερία είναι δικαίωμά σου. Το να την κατακτήσεις είναι θέμα παιδείας...".

Μ'αυτά και μ'αυτά πέρασε η ώρα και άνοιξε η όρεξη. Ώρα να χτυπήσω κανένα "κοτομπέϊκον"....

Μέχρι την επόμενη επικοινωνία μας να προσέχετε και να οδηγείτε ασφαλώς!

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!!

Φανατικέ μου αναγνώστη,

Μην παραπλανάσαι από τον τίτλο. Προφανώς μέχρι τώρα έχεις καταλάβει ότι είμαι αρκετά περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένος, όμως σε αυτό το post δεν θα μιλήσω ούτε για τις φωτιές στα δάση, ούτε για την καταστρατήγηση των δασικών εκτάσεων που δίνουν τη θέση τους στις βίλες των απεχθών νεόπλουτων νεοελλήνων ούτε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου που θα σκοτώσει τις γιαγιάδες μας πριν την ώρα τους.


Για να καταλάβεις αυτό που θα σου εκμυστηρευτώ, πρέπει να σου δώσω ένα στοιχείο για μένα. Το μόνο που ξέρεις μέχρι τώρα είναι ότι είμαι ένας μικρός χωριάτης. Εκτός από αυτό όμως τυχαίνει να είμαι και πτυχιούχος μηχανικός του Ε.Μ.Π. Αυτά τα τρία ρημάδια αρχικά αρχίζω να πιστεύω ότι δεν σημαίνουν Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο αλλά Ένας Μαλάκας Παραπάνω. Γιατί? Διάβασε να καταλάβεις και περιμένω την άποψή σου στο θέμα.


Έχοντας αποφοιτήσει από το Ε.Μ.Π., έχοντας υπηρετήσει τη mana πατρίδα (γελάκια μόνο από τους WoW fans) και έχοντας πλέον μια σεβαστή προϋπηρεσία, θεώρησα ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Δεν θεωρώ ότι θα μου προσέφερε ιδιαίτερες επιπλέον γνώσεις καθώς τον τομέα απασχόλησής μου τον γνωρίζω βαθύτατα (κρίση μετριοφροσύνης....). Όπως και να το κάνουμε όμως η κτήση ενός μεταπτυχιακού τίτλου αποτελεί ένα προσόν επιπλέον. Έκανα λοιπόν αίτηση σε ένα πρόγραμμα του Ε.Μ.Π. και μόνο σε αυτό, καθώς προσφέρει εξειδίκευση ακριβώς στον τομέα μου.


Ξεκινώ τη συλλογή δικαιολογητικών. Ξενυχτάω ένα βράδυ για να τα βάλω όμορφα σε φάκελο, κατηγορίες, ετικετούλες και λοιπές παπαριές γιατί η εμφάνιση μετράει. Τους το πάω, και η γραμματέας μου λέει:

-"Τι είναι αυτό?"

-"Εεε, η αίτησή μου"

-"Και γιατί έφερες έτσι τα χαρτιά"?

-"Εεε, για να σας διευκολύνω, να μην είναι σκόρπια"

-"Ναι πολύ όμορφος και οργανωμένος ο φάκελος, αλλά βγάλτα όλα έξω, τα μαζεύουμε χύμα"

-"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"


Εν πάσει περιπτώση, δε βαριέσαι λέω, αφού θέλουν χύμα....Τους τα δίνω και ξεκινάει η αναμονή για συνέντευξη.


Σε αυτό το σημείο πρέπει να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά η χώρα που ζεις είναι ο παράδεισος της αναξιοκρατίας. Στο ίδιο πρόγραμμα είχε κάνει αίτηση και ένας φίλος μου, χωρίς να διαθέτει κάποιο βύσμα. Προφανώς και δεν τον κάλεσαν ούτε για συνέντευξη. Σημείωση: αυτός ο φίλος έκανε τελικά master στο Imperial και τώρα δουλεύει σε μια από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές του κόσμου...



Συνεχίζω. Έχοντας λοιπόν υπ'όψη ότι για να σε πάρουν σε ένα μεταπτυχιακό (ιδιαίτερα όταν δεν έχει δίδακτρα) απαιτείται βύσμα ολκής, και καθώς δεν το διέθετα, θεωρούσα λίγες τις πιθανότητες να γίνω δεκτός. Μέχρι που μια μέρα χτυπάει το κινητό μου και με καλούν σε συνέντευξη. Και αρχίζουν οι θετικές σκέψεις. Λες τελικά να υπάρχει κάποια αξιοκρατία σε αυτή τη χώρα? Λες να μην γίνονται όλα μέσω βύσματος? Λες τελικά όποιος υπερκαλύπτει τα απαιτούμενα προσόντα να γίνεται δεκτός κι ας μην τον ξέρει ούτε η μάνα του?


Πηγαίνω στη συνέντευξη και φεύγω βέβαιος σχεδόν για την επιτυχία μου. Μου είπαν ότι έχω εντυπωσιακό βιογραφικό, ότι είμαι κατάλληλος για το πρόγραμμα, ότι ήδη η επαγγελματική μου απασχόληση μου έχει σχέση με το αντικείμενο του μεταπτυχιακού, τους άρεσε ότι θέλω να το κάνω για συγκεκριμένο σκοπό κλπ. κλπ. κλπ. Δεν μπορεί λέω, στην απαισιόδοξη εκδοχή θα είμαι τουλάχιστον στους επιλαχόντες αν όχι στους επιτυχόντες....


Αποτέλεσμα: πέρασα και δεν ακούμπησα. Προφανώς τελικά το λίαν καλώς στο πτυχίο μου, η επαγγελματική μου εμπειρία, οι γνώσεις σε αριθμητική προσομοίωση σε πεπερασμένους όγκους, οι ξένες γλώσσες κλπ. δεν στάθηκαν ικανά να μου εξασφαλίσουν θέση. Θέλησα όμως να σκεφτώ καλοπροαίρετα και να μην πάει το μυαλό μου σε "μιλημένα" αποτελέσματα. Προφανώς αυτοί που έγιναν δεκτοί θα έχουν περισσότερα προσόντα από εμένα....Το έψαξα και ακολουθούν αναλυτικά αυτά τα "περισσότερα" προσόντα:

• 4 από αυτούς δεν έχουν πάρει ακόμα πτυχίο
• 6 από αυτούς δεν έχουν επιπλέον γνώσεις ξένων γλωσσών
• 30 από αυτούς δεν έχουν ακόμα επαγγελματική εμπειρία..Πολλώ δε μάλλον όχι στο αντικείμενο του μεταπτυχιακού!!!!!!!

Κύριοι, θέλετε να βοηθήσετε ημέτερους. Πολύ ευχαρίστως να το κάνετε..Αλλά κρατήστε και καμια 10ρια θέσεις για αυτούς που ξέρουν γιατί θέλουν να κάνουν το μεταπτυχιακό, και προφανώς όχι για να συνεχίσουν τη φοιτητική ζωή, που έχουν πολλά παραπάνω προσόντα από αυτά που ζητάτε, που θέλουν να προοδεύσουν στη χώρα τους anyway!! Γιατί εγώ το παράδειγμα του φίλου μου δεν θα το ακολουθήσω...Στο εξωτερικό δεν θα πάω, έχω τον κάλο να μείνω στην πατρίδα μου. Ελπίζω να μη μου βγει τελικά σε κακό....Όχι άλλη αναξιοκρατία κύριοι ιθύνοντες. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΡΕ!!!!!!!(για έναν περίεργο λόγο όταν είδα ότι δεν έγινα δεκτός μου ήρθε στο μυαλό ο Κούρκουλος στο Ορατότης Μηδέν να δείνει ρεσιτάλ ηθοποιίας εκστομίζοντας αυτή τη φράση....)

Στην τελική, το πολύ πολύ να επιστρέψω στο χωριουδάκι μου να βοσκήσω κανά προβατάκι. Αν υπάρχει χλωρίδα και πανίδα μέχρι τότε.......

What is....The MEATRIX?

Οι απανταχού φαν της τριλογίας "The Matrix" σπεύδουν να με αφορίσουν. Τι είναι αυτή η νέα ιεροσυλία, σκέφτονται, η οποία έρχεται να καπηλευτεί την επιτυχία και την πρωτότυπη ιδέα της αγαπημένης μας ταινίας??



Ηρεμήστε φίλοι μου, γιατί κι εγώ μαζί σας είμαι. Το Matrix 1 ήταν ο λόγος για τον οποίο αγόρασα το πρώτο μου DVD-Player, έτσι ώστε να μπορώ να το δω όσες φορές θέλω (το έχω δει μέχρι τώρα γύρω στις 25 φορές, ΧΩΡΙΣ υπερβολή). Άσχετο: το Matrix 1 μου το έχει δανείσει ο Αέναος πρίν από πολλάαααα χρόνια και ακόμα το έχω. Απ'ότι κατάλαβες φίλε μου Αέναε, η κυριότητα του DVD περνάει σε μένα λόγω χρησικτησίας...



Επανέρχομαι: αφού κατέστησα σαφές ότι είμαι fan του Matrix Trilogy (αγαπημένο μου το Reloaded) έπεσα πάνω σε ένα καταπληκτικό site το οποίο έχει ένα ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΟ intro. To clue της υπόθεσης είναι ότι το site έχει να κάνει με την σύγχρονη ανησυχία: "αν ξέραμε τι τρώγαμε....". Το εν λόγω βιντεάκι (με ήρωες το Λήο και τον Μούφιους...ΧΑΧΑΧΑ) δίνει με πολύ αστείο τρόπο να καταλάβουμε από που προέρχονται τα κρέατα και τα κοτόπουλα που κάθε μέρα χλαπακιάζουμε και είμαστε και ευχαριστημένοι από πάνω!!

Αλλά αρκετά είπα. I can't tell you what The Meatrix is...You have to see it for yourshelf (κάντε κλικ εδώ και μπείτε στον κόσμο του Meatrix).

Ακόμα πιστεύετε ότι τα παϊδάκια που ψήσατε χθές και καταβροχθίσατε με βουλιμία ήταν από ντόπιο γουρουνάκι??Ξανασκεφτείτε το...

Mummify hard (ή αλλιώς πού πά ρε πουρό?)

Φίλε αναγνώστη,

μην με παρεξηγείς. Δεν έχω τίποτα με την τρίτη ηλικία. Αντιθέτως είναι η αγαπημένη μου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό από μια γιαγιούλα που ζυμώνει ψωμί για τα εγγονάκια της ή από έναν παππού που τρέχει γύρω γύρω μαζί τους (πάντα με προσοχή, απανταχού παππούδες, γιατί είδατε τι έπαθε στο τέλος ο Godfather...).

Όπως έχεις καταλάβει μέχρι τώρα, είμαι της λογικής να νοιώθουμε πάντα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας. Είναι ένας τρόπος σκέψης που σκοπεύω (και εύχομαι) να διατηρήσω καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Όμως επέτρεψέ μου να σου ζωγραφίσω μια εικόνα, ως έτερος El Greco: Ένας άντρας νέος, πάνω στο άνθος της ηλικίας του, φέτες, με το αίμα του να βράζει τυχαίνει να βρίσκεται σε έναν ουρανοξύστη υπό κατάληψη και για να ξεφύγει, (αλλά και για να σώσει τον νεανικό του έρωτα), από τους κακούς τρομοκράτες, πατάει μέχρι και ξυπόλητος σε γυαλιά (ο φακιρισμός είναι το χόμπι του). Ο ίδιος άντρας, περίπου 30 χρόνια μετά, με μαλλιά πεσμένα αλλά ηθικό ακόμα ακμαιότατο, πάλι βρίσκει κακούς τρομοκράτες στο διάβα του. Σε αυτή την περίπτωση ρίχνει ελικόπτερα, φουντάρει τζιπ (ή SUV επί το ορθότερον) σε φρεάτια ασανσέρ μέχρι και που αυτοπυροβολείται, και ω! του θαύματος: καταφέρνει και περπατάει. Και ρωτάω ΕΣΕΝΑ φανατικέ μου αναγνώστη, που με τόση προσήλωση διαβάζεις αυτές τις γραμμές: εσύ αν τα τραβήξεις όλα αυτά στα 60 σου, θα επιζήσεις ή θα παίζεις μπιρίμπα με κάποιον από τους Ευαγγελιστές?

Έχετε προφανώς καταλάβει ότι μιλάω για το Die Hard 4. Μη σπεύδετε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι είμαι κατά των ταινιών του Hollywood. Τουναντίον, απεχθάνομαι ψευτοκουλτουριάρικα φιλμάκια, που και καλά στηλιτεύουν την καθεστικυία τάξη αλλά ούτε οι δημιουργοί τους δεν καταλαβαίνουν το πώς. Για μένα το σινεμά είναι τρόπος διασκέδασης, διαφυγής από την πραγματικότητα, χαβαλέ βρε αδερφέ. Θέλω όταν βλέπω μια ταινία να γελάω, να κλαίω, να ενθουσιάζομαι και όχι να ξύνω το κεφάλι μου με απορία, όπως τότε (παλιά) όταν είχα δει τα θέματα των πανελληνίων στην νεοελληνική λογοτεχνία!!!

Ο Bruce Willis δεν είναι ο πρώτος που υπέπεσε σε αυτό το "ατόπημα". Προηγήθηκαν:

• Sylvester Stalone, Rocky 6 (ή μήπως 7, ή μήπως 5, δεν ξέρω έχω χάσει το μέτρημα)
• Arnold Σβαρτζενέγκερ (ποτέ δεν μπορούσα να γράψω σωστά το αυστριακό όνομα του κ. κυβερνήτη) στις τελευταίες 10 ταινίες του (Terminator 3 ας πούμε, ή το Eraser)
• Άντζελα Δημητρίου, η οποία κάνει πλαστικές και νομίζει ότι γυρνάει το χρόνο πίσω, ενώ κατά δήλωσή της είναι ένας μύθος...Εμένα περισσότερο σε Amstel μου φέρνει, απ'αυτή που πίνουμε στα πανηγύρια στο χωριό...

Άλλο πράγμα να νιώθεις νέος, και άλλο πράγμα να το "παίζεις" νέος. Στην πρώτη περίπτωση είσαι αξιέπαινος, στη δεύτερη γραφικός. Παρόλαυτά, η ταινία ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. Σε κούφανα έ? Ξεχνάς όμως ότι είμαι ένας μικρός χωριάτης, και έτσι είμαστε εμείς οι χωριάτες: πρώτα θάβουμε κάτι και μετά καταλήγουμε "αλλάααα κατά τ'άλλα πολύ ωραίο".

Special διαγωνισμός: όποιος βρει μια ταινία που έπαιξε ο μικρός συμπρωταγωνιστής του Bruce στο Die Hard 4, κερδίζει ένα ταξίδι στο γραφικό μου χωριουδάκι με δικό του αυτοκίνητο και όλα τα έξοδα πληρωμένα (από εκείνον φυσικά).

Μέχρι την επόμενη επικοινωνία μας φίλε αναγνώστη: Live free or DIE HAΑΑRD!!!!!

Μία χιονονιφάδα τον Ιούνιο....

Ήδη διακρίνω την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά σας. Αναρωτιέστε τι σχέση έχει το χιόνι με τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού. Συνεχίστε όμως την ανάγνωση και κάθε απορία σας θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθει (ελπίζω να είμαι ακόμα καλός στην ορθογραφία).

Υποθέτω μέχρι τώρα θα έχετε καταλάβει ότι προέρχομαι από ένα ορεινό χωριό της Στερεάς Ελλάδας (δεν ξέρω αν το κατέστησα αρκετά σαφές στο προηγούμενο post...). Σε αυτό το γραφικό χωριουδάκι λοιπόν, η φύση με το που μπαίνει η άνοιξη βρίσκεται σε έναν διαρκή οργασμό. Και είναι τόσο έντονος, που θα τον ζήλευε κάθε είδος θηλυκού: τα δεντράκια ανθίζουν, το χορταράκι ψηλώνει, τα προβατάκια το τρώνε και ξανακονταίνει, οι πόες (τα λουλούδια στην απλή δημοτική) κάνουν "ντου από παντού", που λέει και το σύγχρονο άσμα που επαναπροσδιορίζει την έννοια του ποιοτικού τραγουδιού. Με λίγα λόγια, ένα τοπίο ειδυλλιακό, ένας επίγειος Παράδεισος, τολμώ να πω...

Αυτό το τοπίο, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν διαταράχθηκε από οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση. Δεν υπέφερε ποτέ από άσκοπη και υπέρμετρη υλοτόμηση, από "περίεργα" ρυμοτομικά και χωροταξικά σχέδια και φυσικά δεν θυμάμαι ούτε μία φορά να έχει παραδοθεί στις φλόγες.

Όπως γνωρίζετε, ο μικρός χωριάτης κάποια στιγμή εγκατέλειψε αυτόν τον επίγειο παράδεισο και κατηφόρισε προς την επίγεια κόλαση της ελληνικής πρωτεύουσας (μην σπεύδετε να με παρεξηγήσετε, την Αθήνα δεν την αλλάζω με τίποτα, αλλά από καθαρά οικολογικής άποψης όπως και να το κάνουμε δεν είναι και Εθνικός Δρυμός!!). Στον πολύχρωμο καμβά του μυαλού μου, τη θέση των έλατων πήραν οι πολυκατοικίες και την θέση των προβάτων πήραν κάποια άλλα ζωάκια, τα "παπάκια" (που πάνε παρέα με τα ζωάκια που τα καβαλάνε, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο post). Η πολυχρωμία αντικαταστάθηκε από ένα μονότονο γκρι και το οξυγόνο από την αιθαλομίχλη...

Προσπαθώντας λοιπόν να ξεφύγω για λίγο από το άγονο τοπίο της πρωτεύουσας, και καθώς οι 45ο C υπό σκιάν το καθιστούσαν επιτακτική ανάγκη, έκλεισα ένα δωμάτιο αυθημερόν σε παραλία της Αττικής. Το απολλώνειο κορμί μου βγήκε στην παραλία, όλα τα μάτια ήταν στραμένα πάνω μου, καθώς διέσχιζα τα καταγάλανα νερά με περισσή χάρη και ταχύτητα τέτοια που τα δελφίνια μου κόψανε την καλημέρα...Έπειτα από κάποια ώρα, και αφού οι λουόμενοι πείστηκαν ότι ήμουν ο επόμενος Μιτσ Μπιουκάναν, πήγα με τη συνοδεία μου για φαγητό (μάλλον αποστολή αυτοκτονίας είναι καλύτερος χαρακτηρισμός αφού μετά από τρεις μέρες ακόμα χωνεύω) και η βραδιά κυλούσε ήρεμα. Μέχρι που έγινε το θαύμα!!!!

Ξαφνικά βλέπουμε κάποιες νιφάδες να πέφτουν από τον ουρανό. Η "χιονόπτωση" γινόταν όλο και πιο πυκνή, σε σημείο που να σκέφτομαι "ω ρε π.....τη μου δεν έχω και αλυσίδες μαζί μου". Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα την φρικτή αλήθεια: δεν επρόκειτο για νιφάδες χιονιού, αλλά για στάχτη και μπούρμπερη από τη φωτιά που όλες εκείνες τις ώρες κατάκαιγε την Πάρνηθα. Το επόμενο πρωί, το αυτοκίνητό μου είχε καλυφθεί από τα αποκαΐδια. Σημειωτέον ότι απείχα τουλάχιστον 30 χλμ. από τον τόπο της καταστροφής, ενδεικτικό της καταστροφής που συντελούνταν ενώ εγώ αμέριμνος απολάμβανα τον αστακό και τα καβούρια μου (μου περίσσευαν κανά δυό από τις τσέπες :-))

Φίλε αναγνώστη, σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, το έσχατο σημείο, το σημείο μηδέν, το σημείο χωρίς επιστροφή και όπως αλλιώς θες να το πεις για το οικολογικό σύστημα (όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και παγκοσμίως) έχει περάσει προ πολλού. Και εσύ όπως κι εγώ είμαστε άξιοι της μοίρας μας, γιατί αντί να προσπαθείς να φυτέψεις κανένα δέντρο, κοιτάς πώς θα καταπατήσεις κανένα οικοπεδάκι παραπάνω. Και σου βάζω την εξής ερώτηση, στην οποία θέλω μία απάντηση:

Έχεις μία ζυγαριά σε ισορροπία. Από τη μία είναι πολλές, πάρα πολλές ράβδοι χρυσού...Από την άλλη: ολόκληρος ο πλανήτης. Τί θα προτιμήσεις??

Γιατί τι να τα κάνεις τα πλούτη βρε ΗΛIΘΙΕ, όταν ο πλανήτης που ζεις θα σε σκοτώσει (και εσένα και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου) πριν προλάβεις να τα χαρείς με αυτά που του έχεις κάνει????

Θα πιω ένα Αλεξάντερ να ηρεμήσω και θα σε αφήσω να το σκεφτείς...Μη σε δω όμως το χειμώνα να βγεις στις ειδήσεις και να κλαίγεσαι ότι πλημμύρησε το φτωχικό σου και τι θα κάνεις τώρα ο καημένος, γιατί αφενός θα σε βρίσω και αφετέρου θα σε μουτζώσω με χέρια και πόδια...

Τα είπα και ξαλάφρωσα :-)

How it all began

Σκηνικό:
Μία μικρή ορεινή κωμόπολη της Στερεάς Ελλάδας.
Χρόνος:
Παλιά, 24 χρόνια πριν...

Ήταν χειμώνας. Σε ένα φτωχικό πλήν τίμιο σπίτι, ένα νιόπαντρο ζευγάρι γεμάτο όνειρα για τη ζωή, προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην δύσκολη καθημερινότητα. Το χιόνι και ο παγετός που επικρατεί έξω από το φτωχικό (Ιανουάριος γαρ) παρόλο που τους ωθεί στο να δαγκώσουν τις ευαίσθητες περιοχές τους, δεν μπορεί να σβήσει με τίποτα τη φλόγα που καίει στην καρδιά τους, και τροφοδοτείται από τον αστείρευτο έρωτά τους. Ο ήλιος έχει δύσει, η θερμοκρασία του περιβάλλοντος πλησιάζει αυτήν του υγρού αζώτου, και το νιόπαντρο ζευγάρι προσπαθεί να ζεσταθεί.
Ωστόσο, η ηλεκτροδότηση έχει διακοπεί (τώρα συνηδειτοποιώ ότι είτε κρύο κάνει είτε ζέστη, η ΔΕΗ πάντα θα έχει δικαιολογία για να κόβει το ρεύμα), ενώ η τηλεόραση μόλις είχε χαλάσει (καθώς το έτος κατασκευής της ποτέ δεν διευκρινίστικε με ακρίβεια), οπότε και ρεύμα να υπήρχε πάλι δεν θα έπαιζε. Ο άντρας, καθότι το προστάζει η φύση του, έχει μια φαεινή ιδέα: "για να ζεσταθούμε θα πιούμε ένα τσιπουράκι". Αυτό που δεν είχε καταλάβει η γυναίκα, είναι ότι εννοούσε ένα μπουκάλι και όχι ένα ποτηράκι. Ο παγετώνας που επικρατεί δεν τους απασχολεί πλέον. Το εν λόγω οινοπνευματώδες έχει εξαλείψει την κούραση από τα σώματά τους και τη θέση της έχει πάρει μία ψυχική ευεξία και ανατάση, απ'αυτές που προκαλούν άγριες διαθέσεις....
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...24 χρόνια μετά, ο καρπός αυτού του συνδυασμού κρύας χειμωνιάτικης νύχτας και ενός διαχρονικά ανεπαρκούς συστήματος μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας χτυπάει με ταχύτητα γραμματέως τα πλήκτρα ενός υπολογιστή. Ω του θαύματος: αυτά που γράφει τα διαβάζεις ΕΣΥ φίλε αναγνώστη.
Κάπως έτσι ήρθε σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο ο μικρός χωριάτης, που αυτοχαρακτηρίζεται έτσι γιατί παρόλο που είναι στην τρίτη δεκαετία της ζωής του πάντα θα νιώθει μικρός, και παρόλο που έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε που κατηφόρισε για την πρωτεύουσα πάντα θα νιώθει χωριάτης (με την καλή την έννοια πάντα, που λέει και ένας έτερος,διάσημος, Λαρισαίος χωριάτης).
Ο ήρωάς μας λοιπόν, αποφάσισε να κάνει κι'αυτός ένα blog (όχι, δεν είχε και στο χωριό του) με σκοπό....με σκοπό.......κανέναν συγκεκριμένο . Απλώς για να μοιραστεί τις εκάστοτε σκέψεις του με εσένα φίλε αναγνώστη, που με τόση προσήλωση και ενδιαφέρον διαβάζεις αυτές τις γραμμές....
Φίλε αναγνώστη...φίλε αναγνώστηηηηηη....(τελικά μάλλον δεν τις διάβαζες και με τόσο ενδιαφέρον :-))